Stosowanie każdej diety niskokalorycznej i niskotłuszczowej jest sygnałem dla organizmu, aby zaczął chronić swoje rezerwy tłuszczu. W tym celu spowalnia on metabolizm wbrew naszej woli, zachowując się niczym niedźwiedź podczas snu zimowego. Dodatkową przeszkodę stanowią zmiany hormonalne, towarzyszące temu spowolnieniu: spada poziom leptyny - hormonu sytości, i podwyższa się poziom greliny - hormonu głodu. Długotrwałe pozostawanie w takim stanie prowadzi z reguły do osłabienia motywacji i w rezultacie pojawia się efekt jo-jo. Fizjolodzy żywienia i dietetycy od dawna próbowali stworzyć dietę, która rozwiązałaby ten problem. Ostatecznie przełom w badaniach nastąpił dopiero wtedy, gdy udało się potwierdzić naukowo wpływ węglowodanów na kwestię odchudzania. W badaniu porównawczym, przeprowadzonym na dużych grupach uczestników obojga płci, wykazana została znacznie wyższa skuteczność bardzo niskokalorycznej diety ketogenicznej VLCKD (Very Low-Calorie Ketogenic Diet), w porównaniu z dietami o identycznej wartości energetycznej, ale zawierającymi głównie węglowodany i białko.

Druga połowa XX wieku przyniosła lawinowy wzrost zapadalności na choroby metaboliczne, tj. choroby wywołane zmianą nawyków żywieniowych. Otyłość, nadwaga, cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, choroby układu krążenia, neurodegeneracyjne choroby mózgu, a także nowotwory mają to samo podłoże: zbyt wysoką podaż glukozy oraz utwardzanych i rafinowanych tłuszczów. Tej tendencji towarzyszy niedożywienie, wynikające ze zbyt małej podaży niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania organizmu mikro składników odżywczych.
W latach 60-tych XX wieku do coraz popularniejszej żywności wysoko przetworzonej zaczęto masowo dodawać tani syrop glukozowo-fruktozowy, nadający posiłkom słodkawy smak. Spowodowało to postępujące sukcesywnie uzależnienie ludzi od cukru. Udział wysoko glikemicznych, przetworzonych węglowodanów wysokoskrobiowych w dietach Amerykanów i Europejczyków wzrósł do nietolerowanej przez organizm człowieka wartości powyżej 60%. Konsekwencją zmiany nawyków żywieniowych był najszybszy w dziejach ludzkości wzrost zapadalności na nowe, przewlekłe choroby cywilizacyjne: otyłość i nadwagę. Łwiatowa Organizacja Zdrowia WHO określiła je jako najbardziej zagrażające zdrowiu i obejmujące dziś ponad 50% społeczeństw krajów rozwiniętych.

W krajach nie narażonych na niedożywienie od lat rośnie odsetek ludzi dotkniętych insulinoopornością (IR). Stan obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny powoduje zwiększenie produkcji tego hormonu przez trzustkę. Przewlekle podwyższony poziom insuliny aktywuje w tkankach tłuszczowych stany zapalne o niskim nasileniu z którymi ludzie żyją przez wiele lat, często nie orientując się, że odpowiedzią organizmu na ten stan jest stałe wytwarzanie prozapalnych cytokin. Jest to de facto błędna odpowiedź autoimmunologiczna organizmu ponieważ cytokiny nie leczą, a jedynie sygnalizują istnienie stanu zapalnego. W szczególności zapalenia powstałe w wyniku infekcji wirusowych natychmiastowo aktywują wytwarzanie dodatkowej ilości cytokin a nałożenie się obu źródeł uwalniania prozapalnych białek może wywołać efekt lawinowego ich przyrostu zwanego „burzą cytokin”. Ta patologiczna reakcja immunologiczna wywołuje wysoką gorączkę, wycieńczenie, kaszel a później zwłóknienie pęcherzyków płucnych.
Najskuteczniejszą obroną jest obniżenie produkcji insuliny prawie do zera, stosując bardzo nisko kaloryczną dietą ketogeniczną - VLCKD. Dla bardzo wnikliwych prezentujemy w formie popularnonaukowej wpływ zaburzeń metabolicznych na obniżenie naturalnej odporności.

Wiadomo już, że żywienie ketogeniczne działa bezpośrednio na podwyższenie poziomu glutationu – super-przeciwutleniacza, obecnego w każdej komórce ludzkiego organizmu. Glutation jest niezbędny do prawidłowej detoksykacji i działającej przeciwstarzeniowo ochrony antyoksydacyjnej człowieka. Przeprowadzone niedawno badania potwierdziły także, że dieta ketogeniczna wpływa na podwyższenie poziomu uczestniczącej w procesach oddychania komórkowego „molekuły młodości”, jaką jest NAD+, główny regulator produkcji energii w mitochondriach – kluczowych generatorach energii komórkowej. Dzięki temu działaniu dieta ketogeniczna spowalnia starzenie się mitochondriów oraz dostarcza organizmowi więcej energii, redukując ryzyko występowania chorób przewlekłych.
Aby żyć jak najdłużej i w jak najlepszym zdrowiu, w pierwszej kolejności należy poprawić jego ogólny stan, aktywując proces biologiczny, zwany autofagią. Pojęcie to pochodzi od greckiego słowa auto-fagina i oznacza „zjadanie siebie”. W odniesieniu do przemian fizjologicznych zachodzących w ludzkim organizmie jest to proces, dzięki któremu organizm pozbywa się starych, chorych lub uszkodzonych komórek poprzez ich spalanie, aby następnie z pozyskanej energii tworzyć (przy udziale komórek macierzystych) nowe, zdrowe komórki. Jednocześnie autofagia wspomaga detoksykację i regenerację organizmu, skutecznie likwidując istniejące stany zapalne. Spowalnianie procesów degeneracyjnych pozwala bardzo skutecznie przeciwdziałać starzeniu się organizmu. Autofagię najskuteczniej aktywuje i wzmacnia stosowana okresowo niskokaloryczna dieta ketogeniczna oraz przerywany post ketogeniczny i regularna aktywność fizyczna. Autofagia, detoksykacja i regeneracja

Wielkie koncerny spożywcze od wielu lat promują tzw. „zdrowy styl życia”, w którym rekreacja i sport mają stanowić niezbędne elementy dla utrzymania dobrego stanu zdrowia i szczupłej sylwetki. Akcje reklamowe koncentrują się na zaleceniu, aby przed i po treningu spożywać (kluczowe dla wyników sprzedaży koncernów) słodzone napoje, batony i inne produkty wysokowęglowodanowe, których zadaniem jest szybkie dostarczenie energii. Sugeruje się tym samym, że ludzie otyli stają się wykluczeni z aktywnego życia na własną prośbę, ponieważ są zbyt mało aktywni fizycznie. Jest to być może jedno z większych kłamstw w dziejach ludzkości, które doprowadziło m.in. do epidemii otyłości. Osobom otyłym i z nadwagą aktywność fizyczna może pomóc zrzucić zbędne kilogramy wyłącznie wtedy, gdy zmienią dietę i przyspieszą swe procesy metaboliczne. Tymczasem wiele aktywnych fizycznie osób ciężko trenuje i nie chudnie, według zasady „train-and-gain”. Dlaczego?